Living in the land Down Under

Hi allemaal,

Donderdag 2 oktober was het zo ver. Ik verruilde het druilerige Amsterdam voor Sydney. Dat is best een onderneming als je lijdt aan rusteloosheid in vliegtuigen; je bent immers pas Down Under na een slordige 23 uur vliegen. Eenmaal aangekomen liep ik dan ook als een zombie met een stronthumeur de vliegbolide uit en vond ik mijn weg naar een hotel in de stad.

De volgende dag, weer fris en fruitig, werd ik opgehaald door mijn landlord en naar mijn (helaas) laatste studentenwoning gebracht. De bezetting van deze woning onderstreepte mijn naïeviteit. Net zoals tijdens mijn examenreis naar Lloret de Mar gold ook nu weer het devies; ‘waar gij ook naartoe reist, gij zult immer Nederlanders op uw pad tegenkomen’. Ik kwam dus terecht in een soort van Nederlandse enclave. Het klikte gelukkig direct goed (leuke groep) en bepaalde plannen werden ondernomen. Het is erg makkelijk om gewoon Nederlands te kunnen blijven praten, maar dit was aanvankelijk niet echt de insteek van mijn trip. Je reist immers niet voor niets naar de andere kant van de wereld.

Enfin, ik heb inmiddels in een week tijd al wel echt van de Aussie way of life kunnen proeven en ik kan zeggen, dat kan me wel bekoren. Deze vindt zijn grondslag namelijk in twee in spreektaal uitgedrukte punten:

- G’day mate: Bij binnenkomst op het vliegveld zie je al grote banners hangen met deze warme en vriendelijke leus. Iedereen is welkom (ook na een brutale drugs check met agressieve honden) en iedereen gaat op een gelijke, onbevooroordeelde en positieve manier met elkaar om.

- No worries: Spreekt redelijk voor zichzelf. We hebben het hele jaar door zon, waar zou je je in god’s naam druk om kunnen maken? Bepaalde alledaagse irritaties zoals we die kennen in Nederland worden hier heel anders ervaren. Het kost namelijk veel meer tijd om ergens om te gaan lopen emmeren, dan zelf even een stapje meer te moeten zetten of de situatie de baas te blijven. En als iets je eventueel toch wel wat uitmaakt, zeg dan eerst ‘no worries mate’, denk er even over na en beslis daarna wat je met de situatie doet. Daar komt dan hopelijk een veel wijzere beslissing uit voort.

Sydney was tot nu toe dus heerlijk laidback. Het mag dan wel een miljoenenstad zijn, maar de hectiek wordt hier verdrongen door een positieve vibe. Bureaucratisch gelul aan een loket maakt dus plaats voor een kort maar leuk gesprek. Men leeft meer met elkaar dan langs elkaar. Van de stranden tot aan de binnenstad. Echter, in het kantoorpand (in downtown Sydney, tussen de wolkenkrabbers) moet ik echter nog wel wat meer mijn draai vinden.

Voor de eerste drie maanden vul ik mijn doordeweekse dagen namelijk met een stage. Daarbij heb ik het idee dat er van beide kanten nog enkele katers uit bomen worden gekeken. Het bedrijf moet erachter zien te komen wat voor vlees ze in de kuip hebben en ik vind op mijn beurt weer dat het allemaal wel wat uitdagender mag. Dat heeft nog wel ruimschoots de tijd om zich te ontwikkelen. Mijn mede-interns (ook allemaal Nederlanders) en vegemite-etende (krijg al rillingen als ik er aan terug denk) collega’s zijn in ieder geval erg chill en dramatisch slecht in tafeltennis. Elke dag heeft op die manier toch altijd wel wat hoogtepunten.

Desondanks kan ik niet ontkennen dat ik uitkeek naar het weekend. Op zaterdag bezochten we namelijk het Royal National Park en hebben we op cliffs gestaan en zelfs walvissen gespot. Maar het wordt nog stukken beter; volgend weekend gaan we met een groepje naar Tasmanië, een eiland in het Zuiden van Aussie met veel ongerepte natuur. Lots of fun awaits, for now I’ll just put another shrimp on the barbie!

X