De sleur

Hi all,

Op het moment van schrijven is het 9 uur in de ochtend, zaterdag 1 november. Dat ik nog in bed lig mag een wonder heten. Mijn zolderkamer is mooi, maar door de plafondvullende elektronische dakramen die niet werken en de stijgende warme lucht van de (nu al) 30 graden die mijn weer-app aangeeft, voel ik mezelf zo comfortabel als een varken aan het spit. Het is volop lente in Sydney en alle redenen waarvoor ik naar de stad ben gekomen worden inmiddels ingelost.

Om de draad weer op te pakken gaan we 2 weken terug naar een plek waar het ietsje(zo’n 15 graden) kouder is dan op de plek waar ik nu zit; Tasmanië. Met een groep van 8 roomies bezochten we het prachtige eiland, waarbij ik het woord ‘puur’ het beste vind passen. Althans, op het natuurlijke vlak. De natuur is er namelijk ongerept, of anders met respect gecultiveerd. Dat men er respect voor de natuur heeft blijkt wel, ongeveer tweederde van het eiland is natuurreservaat. Daarbij heeft de kust heeft door de vele baaien veel weg van Curaçao; natuurlijk met witte stranden en kristalhelder water. Google even op ‘Bay of Fires’ of ‘Wineglass Bay’ voor een impressie. Bij de laatstgenoemde baai werden we na een hike van 2 uur op een punt dat uitkijkt over de baai toch echt allemaal spontaan even stil. Daarnaast zijn we op onze doortocht naar het zuiden door diepgroene valleien, cliffs en natuurlijke corridors gereden en hebben we dieren zoals wallaby’s en wombats in het wild gespot.

Verder komen natuur en cultuur ook nog weleens met elkaar in botsing. De wegen liggen bezaaid met diverse roadkills. We zijn zelf ook nog bijna over een wallaby gereden. Daarnaast viel ook het uiterlijk van de mensen op het platteland in negatieve zin op. Niet dat het een waterdicht bewijs is, maar je gaat toch door een andere bril naar de inwoners kijken na sensationele verhalen van mensen in Sydney gehoord te hebben over grootschalige incest op het Tasmaanse platteland.

Op het gebied van cultuur is het eiland wat minder okselfris, al wordt dit ruimschoots gecompenseerd door de aardigheid van de Tasmaanse bevolking. Zo is het de normaalste zaak van de wereld dat alle voorzieningen in ‘steden’ (hebben vaak om en nabij 3.000 inwoners) sluiten rond 20:00 uur. Onze eerste avond in St. Helens is een prachtexemplaar van hoe zo’n rampscenario in Tasmanië toch tot een goed einde komt. Na de hele dag gereden te hebben en onze eerste rustplaats St. Helens bereikt te hebben, waren we hongerig. Vooraf verwachtten we dan ook dat we er nog ergens een restaurantje op konden zoeken, ergens een drankje konden doen en daarna wel ergens een hostel konden vinden. Niets was minder waar. We reden om 20:05 uur een spookstad binnen waar horror-moviesets nog een puntje aan kunnen zuigen (amper straatverlichting, vervallen kerkje etc.). De echte horror was: ik zou voor het eerst sinds het onthoofden van de Barbies van m’n zusje zonder eten naar bed gaan...

Gelukkig was er één engel aanwezig in de spookstad, die net haar pizzeria aan het dichtgooien was en onze hongerige blikken niet kon weerstaan, haar tent weer even opengooide en een paar goede steenovenpizza’s voor ons klaarmaakte. In ruil voor geld, een recommendation op tripadvisor en de belofte dat we de pizza’s buiten het restaurant zouden opeten. Done deal. Nog een kleine anekdote om het plaatje helemaal compleet te maken; toen we St. Helens inreden merkte één van de meiden al op dat het straatbeeld verdacht veel leek op de set van de Texas Chainsaw Massacre. Toen we buiten aan onze pizza’s begonnen kwam er een aangeschoten boerenkinkel naar de pinautomaat naast ons toe om ons vervolgens na een gesprekje doodserieus een slaapplek aan te bieden in de volgende bewoording: ‘you can definetly sleep at my place, it’s next to the chainsaw shop’. Uiteindelijk dus toch maar, hetzij met veel moeite, een hostel gevonden en geboekt...

Begrijp me niet verkeerd het was echt een fantastische trip, en we waren er niet voor het zon/zee/zuipen, maar het was fijn geweest als de steden in de avonduren net wat levendiger waren geweest.

Na de Tasmanië-trip is er steeds meer regelmaat in het leven geslopen, zonder dat het saai wordt. In tegenstelling zelfs; de stage is inmiddels stukken leuker geworden, na het werk sporten in de buitenlucht van Bondi is zeker geen straf en er is een overvloed aan feestjes (o.a. een bootparty met uitzicht op het Opera House en Harbour Bridge). Daarnaast ben ik druk bezig met het smeden van een plan voor na m'n stage. Deze week was/is ook weer rooskleurig; op dinsdag vond de Melbourne Cup plaats (paardenrace van 4 minuten), die door Australiërs wordt aangegrepen als excuus om zichzelf poepchique te kunnen kleden en te kunnen feesten op een doordeweekse dag. Vanaf 14:00 uur zaten we dan ook met z’n allen in een restaurant aan de pils en pizza (op kosten van de zaak natuurlijk). Daarnaast begint mijn weekend vanavond al, morgen ga ik met wat roomies op surfweekend. Je kunt het slechter treffen.